Behrang Karimi: Law of the Tent
3 October – 16 December 2023
Melas Martinos, Pandrosou 50, 105 55 Athens
Tuesday to Saturday, 12 – 6 pm and by appointment
fragment of a soliloquy
the tent here is meant as an inner space in which one finds shelter, joy, retreat, contemplation and a nomadic way of thought to respond to the challenges of the outside world. an ephemeral and temporary protector for survival. a nomadic space closely connected to the harsh existence of beings. a collective, unspoken idea. the Palace where trust grows. how can i feel safe in a house if i can’t feel safe in a tent? this tent- for-everyone shall be a place for self exploration. a rhizomatic process, where in instinct is trained through the method of seeing without eyes. or at least a room to question one’s self. my self. i am not really sure why i picked this title for the show, but in many ways it came to me as i was talking to my gallerist about the culture of hospitality in Iran (the country I grew up in), where responsibility for etiquette and awareness of how to interact with a guest is a formal yet beautiful thing. if a child were to ask: how can it be that our Planet is round? how would you answer? we need a thousand years to find the right answers for simple things. in the course of a lifetime, the closer we think we are to finding them the more complicated things get. when religion and science claim to offer ways to define our existence and our purpose, flexibility of thought becomes even more important. as does philosophy; the search for the right questions. that’s why I decided to use the metaphor of the tent as an inner, intimate space no matter where you come from or what class you belong to. the moment the limitations of our existence are recognised, the search begins. the Law as a collective agreement, as a kind of illusion by which one lives, as an offer to the community and the collective. the tent, the dream room, the shelter of Elysium allowing the search for the law of unknown rules. if we lie on our back and look upside down at the sea, the view creates the most spectacular impression. the feeling of gravity is questioned in the imagination. that little change of perspective can move mountains. was it Archimedes with the lever? did he really want to lever the world? Eureka! evolution seems to be complete. do we need a few thousand more years to get further? do animals need insurance or a dentist? after everything we’ve discovered in the past hundred years in technology and science? still greed, division, hatred and fascism are growing, all stemming from a wounded inner place of the soul. the daily work of keeping the tent clean. will it always be necessary? not sure if we should continue with this duality. this doesn’t come from a misanthropic or nihilistic view, it’s just worth brushing up on elementary questions to remind myself to look for the law in my tent.
BK
Behrang Karimi: Νόμος της Σκηνής
3 Οκτωβρίου – 16 Δεκεμβρίου 2023
Μελάς Μαρτίνος, Πανδρόσου 50, 105 55 Αθήνα
Τρίτη με Σάββατο, 12 – 6 μ.μ. και κατόπιν ραντεβού
απόσπασμα μονολόγου
η σκηνή εδώ νοείται ως ένας εσωτερικός χώρος στον οποίο βρίσκει κανείς καταφύγιο, χαρά, περισυλλογή και έναν νομαδικό τρόπο σκέψης για να ανταποκριθεί στις προκλήσεις του έξω κόσμου. ένας εφήμερος και προσωρινός προστάτης για την επιβίωση. ένας νομαδικός χώρος άρρηκτα συνδεδεμένος με τη σκληρότητα της ύπαρξης των όντων. μια συλλογική, άρρητη ιδέα. το Παλάτι στο οποίο αναπτύσσεται η εμπιστοσύνη. πώς μπορώ να νιώσω ασφαλής σε ένα σπίτι αν δεν μπορώ να νιώσω ασφαλής σε μια σκηνή; αυτός ο κοινός χώρος προορίζεται να είναι ένα τόπος για εξερεύνηση του εαυτού. μια ριζωματική διαδικασία, όπου το ένστικτο εκπαιδεύεται να “βλέπει” χωρίς μάτια. ή τουλάχιστον ένα δωμάτιο για να αμφισβητήσει κανείς τον εαυτό του. τον εαυτό μου. πραγματικά δεν είμαι καθόλου σίγουρος γιατί διάλεξα αυτόν τον τίτλο για την έκθεση, αλλά μου ήρθε στο μυαλό με πολλούς τρόπους καθώς μιλούσα με τον γκαλερίστα μου για την κουλτούρα της φιλοξενίας στο Ιράν (τη χώρα στην οποία μεγάλωσα), όπου η επίγνωση και τήρηση των κανόνων συμπεριφοράς και της κοσμιότητας προς έναν επισκέπτη είναι κάτι όμορφο παρά την επισημότητα του. αν ένα παιδί ρωτούσε: πώς γίνεται ο πλανήτης μας να είναι στρογγυλός; πώς θα απαντούσατε; χρειαζόμαστε χίλια χρόνια για να βρούμε τις σωστές απαντήσεις στα πιο απλά ερωτήματα. κατά τη διάρκεια μιας ζωής, όσο πιο κοντά πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε στο να βρούμε τις σωστές απαντήσεις, τόσο πιο περίπλοκα γίνονται τα πράγματα. όταν δε η θρησκεία και η επιστήμη ισχυρίζονται ότι προσφέρουν τρόπους για να ορίσουμε την ύπαρξη και τον σκοπό της, η ευέλικτη σκέψη γίνεται ακόμη πιο σημαντική. όπως και η φιλοσοφία, η αναζήτηση των σωστών ερωτήσεων. γι’ αυτό αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τη μεταφορά της σκηνής ως έναν εσωτερικό, οικείο χώρο για περισυλλογή ανεξάρτητα από το πού προέρχεται κανείς ή σε ποια τάξη ανήκει. τη στιγμή που οι περιορισμοί της ύπαρξης αναγνωρίζονται, ξεκινά η αναζήτηση. ο Νόμος ως μία συλλογική σύμβαση, ως ένα είδος συμβιωτικής ψευδαίσθησης, μια προσφορά στην κοινότητα και τη συλλογικότητα. η σκηνή, το δωμάτιο του ονείρου, το ηλύσιο καταφύγιο που επιτρέπει την αναζήτηση του νόμου που διέπει άγνωστους κανόνες. αν ξαπλώσουμε ανάσκελα και κοιτάξουμε ανάποδα τη θάλασσα, δημιουργείται η πιο θεαματική εντύπωση. η αίσθηση της βαρύτητας αμφισβητείται στη φαντασία. αυτή η μικρή αλλαγή προοπτικής μπορεί να μετακινήσει βουνά. ο Αρχιμήδης δεν ήταν που εφηύρε τον μοχλό; ήθελε πραγματικά να μετακινήσει τον κόσμο; Εύρηκα! η εξέλιξη φαίνεται να έχει ολοκληρωθεί. χρειαζόμαστε πραγματικά μερικά ακόμα χιλιάδες χρόνια για να πάμε παραπέρα; χρειάζονται τα ζώα ασφάλιση ή οδοντίατρο; μετά από όλα όσα έχουμε ανακαλύψει τα τελευταία εκατό χρόνια μέσω της τεχνολογίας και της επιστήμης; η απληστία, ο διχασμός, το μίσος και ο φασισμός εξακολουθούν να αυξάνονται, προερχόμενα από ένα πληγωμένο, εσωτερικό τόπο της ψυχής. μια καθημερινή εργασία για να διατηρείται η σκηνή καθαρή. θα είναι πάντα απαραίτητη; δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να συνεχίσουμε με αυτή τη δυαδικότητα. αυτό δεν προέρχεται από μισανθρωπία ή μηδενισμό, απλά βρίσκω αξία στο να ξεσκονίζω στοιχειώδη ερωτήματα ώστε να υπενθυμίζω στον εαυτό μου να αναζητά το νόμο μέσα στη σκηνή.
BK